Het is een echte herfstdag in oktober 2020, als ik samen met Sytze Brouwer het IJsselmeerwater in stap bij Workum. Een straffe zuid-wester biedt een mooi vooruitzicht op een uitdagende kitesurfsessie. Aangezien het best fris is, houden we het na een kleine 2 uren voor gezien. Genoten, een pracht middag! Of toch niet….
Tijdens het opruimen van de spullen komen we tot de ontdekking dat mijn trouwring niet meer op z’n plek zit! De ring, die normaliter trots en strak mijn hand versiert, heeft hoogstvermoedelijk speling van de vinger gekregen door het koude water. De ‘bar’ (welke bevestigd zit aan de kite) heeft vermoedelijk de rest gedaan.
Direct na thuiskomst wordt het internet afgezocht naar diverse opspoormogelijkheden. Tot grote opluchting blijken die er te zijn! Een groep enthousiaste vrijwilligers (www.gevonden-verloren.nl) met als hobby “metaaldetecteren” hebben meermaals een deel van het strand en honderden meters in het water gestaag de “link-rechts” beweging gemaakt, op zoek naar de ring. Ondanks de enorme inzet (waarvoor dank) van deze bevloggen vrijwilligers bleef het helaas zonder resultaat…
De "Katlijk link"
Het is 7 december 2024, een verlate pakjesavond in Oranjewoud. Een gezin van 5 zitten met Pake en Beppe aan een tafel met cadeautjes. De telefoon rinkelt… Mijn vrouw pakt op en boven de voordracht van een gedicht van de kinderen uit, hoor ik mijn schoonzus door de telefoon; Gerrit syn ring is fûn! Een geweldig cadeau op een even zo mooie avond!
Aangezien we in 2008 in Katlijk zijn getrouwd in de schitterende Thomastsjerke, is er destijds een kort bericht geplaatst op www.katlijk.nl. Blijkbaar stond dit nog steeds op de site en is er de mogelijkheid tot het plaatsen van een reactie.
Waar een lokale site allemaal niet goed voor is, geweldig!
N.a.v. de reacties is het contact snel gelegd met Jan Berghuis, de eerlijke vinder. Om te onderstrepen hoe bijzonder dit alles is, kan niet anders dan het verhaal van Jan ook op te tekenen:
Jan blijkt een vervent “detecteerder” en is woonachtig nabij Harlingen, op de “klaai”. Na een warme ontvangst aan z’n sfeervolle keukentafel vertelt hij dat de combinatie detecteren en klei, niet altijd een pretje is. Het schept nogal zwaar… Vandaar dat zandstrandjes zo nu en dan een prettige afwisseling zijn. Het toeval wil dat Jan eerder dan gepland in één der Friesche Elfsteden is voor een klusje. Zonder e.e.a. voorbereid te hebben, rijdt hij naar het strand van Workum. Onder het mom; nu we er toch zijn en halfuurtje over hebben, wordt de metaaldetector uit de kofferbak gehaald. Tijdens de 2 minuten wandeling tussen auto en strand, mijmert hij over de nodige youtube-filmpjes die hij als liefhebber bekeken heeft en waarin de één na de andere kostbaarheid wordt gevonden. Jan twijfelt aan de echtheid van deze filmpjes, mede gezien zijn eigen ervaringen…Maar dan, wanneer asfalt gras wordt en gras overgaat in zand, ontvangt hij na letterlijk 3 meter te hebben “gedetecteerd” een signaal. Een zwak signaal….Hij twijfelt…Moet ik hier op graven? Zal het niet het zoveelste bier-blik-lipje zijn? Ach, laten we het bezien als warming-up, is het besluit! Na enig zwoegen, tot meer dan 40 centimeter, maakt Jan de ring, euhm de cirkel na 4 jaren weer rond. Ze zijn weer samen!
Dank allen en Jan in het bijzonder!!
Gerrit Buijert
